Patagonie

Zaterdag 24 novemb er.
Vertrek om 8.30 uur met de bus via El Esperanza naar het N.P. Torres del Paine. Eerst de grens over van Argentinië, lange wachttijd (2 uur) daarna door naar de grens van Chili. Onderweg prachtige vergezichten, het was goed weer, wel zoals gewoonlijk veel wind. We hebben tijdens het rijden rea's (Z.A. struisvogel), guanaca's en een kleine struisvogel gezien. Ondertussen hebben we onze gids voor de komende dagen opgepikt (Erik). De berg Torres del Paine was al van ver te zien. Om ca.17.00 uur kwamen we in de refugio Las Torres aan. De kamerindeling werd bekend gemaakt, ik slaap met Petra, Joke, Nicole, Erna en Ron op een kleine slaapzaal met 3 stapelbedden. Met de doucheruimte en toiletten voor algemeen gebruik. Na de bagage te hebben uitgepakt, naar de briefing voor de volgende dag om 19.15 uur en daarna gezamenlijk in de eetzaal gegeten. Het was er een kabaal van jewelste, allerlei groepen en backpackers/kampeerders kwamen hier hun maaltijd eten. Je zag hier mensen uit allerlei landen. Iedereen kreeg hetzelfde te eten: soep, vlees met aardappelpuree en een beetje vruchtencompote toe. We waren moe van de lange reis in de bus en er was toch verder niets meer te doen, dus vroeg naar bed. Maar voor het slapen gaan hebben we nog wat naar muziek geluisterd, die Joke via een Ipod liet horen. Alleen vannacht afwachten wie er gaat snurken, dat is natuurlijk altijd een verrassing. Maar ik heb mijn oordoppen al klaar liggen voor het geval dat ......

Zondag 25 november.
Het is zonnig weer. 8 uur ontbijt, voor iedereen hetzelfde, werd de via de keukenbalie uitgereikt. Voordat we gingen wandelen kregen we nog een lunchpakket uitgereikt, waaronder een enorm broodje, belegd met tonijn, sla, champignons, tomaat en kaas. Dit broodje alleen al woog volgens mij een kilo!!, dan de snacks en water erbij, dus een aardig gewicht om in je rugzak mee te nemen. We v ertrokken om 09.00 uur onder leiding van Erik naar de Torres del Paine, een heel hoog gebergte. Het was zelfs warm. Het eerste stuk was een heel pittige klim (hoogteverschil ca. 500 meter), Wat een prachtig gebied om te klimmen/wandelen. We kwamen heel veel klimmers tegen, jong en oud en ik denk van overal vandaan. Het is een heel populair gebied. Na 1 1/2 uur onze eerste stop. Onderweg had je een fantastisch uitzicht op de besneeuwde bergen rondom. Ook hebben we nog condors gezien en zelfs nog een adelaar. Wat een zwevers. Na de stop besloten om door te gaan naar het volgende punt. Dit traject was niet zo steil gelukkig en liep door een soort bos. Na ruim 1 1/2 uur tweede stop gemaakt voor de lunch en om wat te drinken . Hier heb ik besloten terug te gaan, want hierna zou er een heel pittige klim volgen over grote keien en zo. Waar we stopten hadden we toch een prachtig uitzicht op de Torres del Paine. Grandioos. Een deel van de groep ging verder en wij met z'n vieren (Elleke, Joop, Hilde en ik) zijn daarna op ons gemak teruggelopen. Lekker veel foto's gemaakt, want op de heenweg was dat niet mogelijk, want we moesten wel bijblijven. Bij de eerste stop (ook een kleine refugio) een kop koffie gedronken en toen verder aan de afdaling begonnen. Toen beseften we eigenlijk wat een enorm hoogteverschil we 's morgens hadden afgelegd. Om ca. 17.00 uur waren we weer terug in onze eigen refugio (= een soort herberg). Even lekker gedoucht, want daar knap je lekker van op. De andere klimmers kwamen rond 18.00 uur aan. Om 19.15 uur weer een korte briefing en daarna weer de eetzaal in. Ook dit keer weer bijtijds naar onze slaapzaal.

Maandag 26 november.
Ik ben inmiddels snipverkouden geworden. Het is droog maar enigszins bewolkt weer. Om 6.30 uur op, om 7.20 koffers in een kleine bus, ontbijt om 7.30 uur en vertrek bus 7.45 uur, dus dat was echt haasten met eten. Met dit busje over het grote terrein van de refugio gereden, over een smalle brug, en daar moesten we weer met onze bagage overstappen in een grotere bus, die ons naar een andere refugio zou brengen. We arriveerden bij de plek waar de catamaran ons over zou varen (Pudeto). Er stond een enorme wind, volgens mij wel windkracht 10. We moesten er hard tegen op tornen. Nadat alle passagiers op de boot waren vertrokken we voor een tocht over Lago Pehoé. Het water was heel onstuimig en na ong. 20 min. varen besloot de kapitein terug te keren, veels te gevaarlijk. Maar ja, dan kom je terug en daar was niet op gerekend. Dus Michelle (onze reisbegeleidster) samen met Erik de gids, moesten weer voor vervoer zorgen (terug naar de refugio), slaapplaatsen niet beschikbaar, dus er werden tentjes aangerukt en dichtbij de refugio neergezet. Slaapzakken hadden we inmiddels al eerder uitgereikt gekregen, omdat ons volgende adres alleen bedden op de slaapzalen hadden maar geen beddegoed. Het was wel een avontuur waar we niet op gerekend hadden. In de tentjes alleen een heel dun matje, en dat met z'n allen naar het washok voor douche of toilet. Dit alles heeft ons natuurlijk extra geld gekost (onvoorziene uitgaven). Heb die nacht niet zo goed geslapen, eigenlijk niemand. Maar ja, dit was een noodgeval. Verder alles prima geregeld. De weersvoorspelling voor de volgende dag zag er wel wat beter uit. Afwachten dus.
Overigens waren we natuurlijk niet de enigen die hun reisdoel die dag niet hadden bereikt. Alle passagiers zaten met hetzelfde probleem. Allerlei groepen en alleenreizigers moesten kijken waar ze die avond nog konden slapen. Tijdens dit soort overtochten zie je hoeveel jongelui op reis zijn. Ongelooflijk. En een omreis over land is niet mogelijk, deze refugio en het wandelgebied is alleen met een catamaran te bereiken. Dit geldt ook voor de terugweg.

Nadat we onze bagage in de tentjes hadden gezet en in de refugio een biertje hadden gedronken zijn we gezamenlijk in een soort hotel gaan eten. Daar kregen we een buffet, dus dat was lekker eten. Teruggelopen naar de camping en gaan slapen. 's Nachts begon het weer heel hard te waaien. Maar de tentjes stonden stabiel.


Dinsdag 27 november.
Moesten vroeg opstaan (rond 6.00 uur). De wind was weer wat gaan liggen en het was droog en licht bewolkt. Tas ingepakt, slaapzak opgerold en (zonder ontbijt want daar was niet op gerekend) meteen het busje in. Doorgereden tot plek over de smalle brug en daar weer overgestapt op andere bus en verder naar de aanlegplek van de catamaran. Deze vertrok eerder dan gepland (rond 09.00 uur) met alle andere gestrande vakantiegangers. De overtocht verliep gladjes en rond 9.30 uur kwamen we aan bij de aan het water gelegen refugio, Cerre Paine Grande. De bagage konden we in een lockerkast opslaan, want de slaapzaaltjes waren nog niet klaar. Gelukkig kregen we hier toch nog een ontbijt. Daarna zijn we met het grootste deel van de groep gaan wandelen o.l.v. Erik naar de Comprimo Italiano. De route liep langs het Lago Pehoé en Lago Scottberg. Weer met prachtige uitzichten. Het was een heerlijke wandeling, goed te doen. Af en toe kreeg je toch nog te maken met een sterke windvlaag, dus je moest op je hoede blijven. Aangekomen bij Comprimo Italiano kon je nog verder naar boven naar de waterval vlak bij de gletsjer Glacier de Frances. Dat was voor mij toch iets te veel van het goede. Dus hebben we ter plekke onze lunch opgegeten en verder was het genieten van het uitzicht op de omgeving en op de gletsjer zelf, maar dan van onder af. Grandioos. De zon was inmiddels goed gaan schijnen, dus lekkere temperatuur. Daarna weer terug op ons gemak met een deel van de groep. Onderweg zag je nog het resultaat van een enorme bosbrand in dit natuurpark, die vorig jaar had plaatsgevonden. Oorzaak: een enorme kluns van een Israelier die een wc-papiertje wilde verbranden en vergat te kijken of het vuur uit was!!!! Want je begrijpt dat als het hier brand er door de enorm harde wind heel veel terrein verloren is gegaan. Daardoor zijn de verblijfregels sterk aangescherpt voor de toeristen in het park.
Rond 17.00 uur weer terug bij de refugio. Had verwacht een lekkere warme douche te kunnen nemen, helaas: ijskoud!! br br br Na het eten nog even boven in de bar een biertje gedronken en toen weer naar bed, in mijn slaapzak maar dan op een matras. Dat ligt toch lekkerder dan op een matje.

Woensdag 28 november.
Heel vroeg op, ca. 5.15 om een zonsopgang te zien die op het gebergte zou schijnen. Doordat er wat donkere wolken voor de zon hingen werd het een flauwe zonsopgang. Daarna toch nog maar even naar bed, want we konden wat uitslapen. Na het ontbijt weer op weg naar de catamaran die ons terug moest brengen naar Pudeto. Daar aangekomen weer met de bagage in de bus en doorgereden naar een prachtige waterval de Salto Grande. Schitterend. Zelfs een regenboog gezien. Hierna door naar Puerto Natales via onverharde wegen. Onderweg weer genoten van de prachtige omgeving. Na het bergachtige gebied van het N.P. Torres del Paine werd het nu weer vlak en kan je eindeloos ver kijken. Ongelooflijk ver. In Puerto Natales hebben we afscheid genomen van onze gids Erik, want dit is zijn woonplaats. Nog even wat boodschapjes gedaan en toen WEER in de bus op weg naar de Estancia Rio Verde. Omdat we door de enorme storm één wandeling hadden gemist werd er nog een fotostop gemaakt om de Glacier Grey alsnog te bewonderen (op afstand welliswaar). Ik heb het er al eerder over gehad, dat je eindeloze steppes ziet, maar ik had natuurlijk moeten zeggen: pampa's. Aangekomen op de Estancia, bagage op de kamer neergezet en daarna wat rondgekeken. In de eetzaal stond een enorme open haard waar al een lam werd geroosterd en daarnaast nog een kleine open haard voor het overige vlees. Voor het eten hebben we og ergens wat gedronken. Het was een soort huiskamer met een open haard (die we hebben aangemaakt) en veel lekkere stoelen/banken. Het eten was prima verzorgd, lekker lamsboutje o.a. Na het eten nog even nagepraat en toen naar bed.

Donderdag 29 november.
Om 08.30 uur ontbijt. Daarna op weg door de schapenweiden naar de ibis-kolonie. Het weer was goed. Ook nog veel verschillende soorten bloemen gezien. Daarna doorgelopen, een andere kant uit, naar een plek waar flamingo's zouden zijn. Veel gelopen, maar de plek niet gevonden. Omdat we om 12.00 uur zouden vertrekken, toch maar teruggelopen naar de Estancia. Daar werd ons beloofd dat onze bus alsnog langs de flamingo's zou rijden. En inderdaad hebben we ze gezien, helaas op de vrij grote afstand, maar toch. Toen we net door wilden rijden zagen we een gaucho te paard met zijn hond. Toen hij dichterbij kwam hing er achterop aan zijn zadel een dood schaap. Eigenlijk afschuwelijk om te zien.
Voordat we doorrijden naar ons hotel in Punta Arenas bezoeken we eerst nog een kleine pinguinkolonie. Wat een enige vogels zijn het toch. Al dat gewaggel. Vreselijk leuk om te zien. Aardig wat foto's gemaakt. Benieuwd of ze goed zijn geworden. Maar dat zie ik thuis wel weer. Onderweg nog een kudde koeien op de weg tegengekomen met de bekende gaucho's.
Overigens laat ik jullie nog even weten datik net als de vorige keer een fotoreportage zal maken die jullie achteraf kunnen bekijken.
Aangekomen in Punta Arenas onze bagage op de kamer gebracht en daarna met ons clubje ergens gaan eten. Heerlijk visgerecht.